شیوه ارتباط‌گیری سران بابیت و بهائیت با پیروانشان شباهت بسیاری با عمل‌کرد ائمه اسماعیلیه و نحوه کنترل سازمان سیاسی - مذهبی آنان دارد:
شیرازی با الواح بسیاری که برای پیروانش می‌فرستاد، جریان بابیت را رهبری کرد. او در ابتدای ادعاهای خود، با لوحی که برای ملاصادق خراسانی فرستاد، ادعای بابیت خود
در این نوشتار به معرفی مقاله‌ای پرداخته می‌شود که برگرفته از آثار حجت الاسلام دکتر محمد علی پرهیزگار (استاد حوزه و دانشگاه و پژوهشگر فرق و مذاهب) در موضوع «تحلیل پیشینه شناسی روشی و محتوایی بابیت و بهائیت در تاریخ و آموزه‌های اسماعیلیه» است:
سران بابیت و بهائیت با ادعای امی بودن خود و بهره‌گیری از شعار مطابقت دین با مقتضای زمان، از تازگی گفتار و بداعت ادعاها و نوین بودن آموزه‌هایشان سخن رانده‌‌اند؛ ولی گفتار
سران بابیت و بهائیت پس از مهاجرت به عراق برای ابراز وجود یا گذران زندگی به راهزنی و دزدی می‌پرداختند. شوقی افندی در گزارش اباحه‌گری‌های بابیان در عراق می‌نویسد: «شب‌هنگام که ظلام دیجور پرده بر اعمال منقور آن‌ها می‌کشد، دستار از سر زوار متمکن برداشته کفش‌های آن‌ها را سرقت نمایند و از حرم مطهر
جریان بهائیت، یک فرقه دو چهره است، زیرا به ظاهر به معاشرت با پیروان ادیان سفارش می‌کند: «عاشروا مع الادیان بالروح و الریحان.»(۱) و در جای دیگر از توهین به دیگران نهی می‌کند: «تعالیم الهیه در این دور نورانی چنین است که نباید نفوس را توهین نمود.»(۲)
عباس افندی می‌نویسد: «وقتی حضرت بهاء اللّه چون شمس از افق شرق طالع شد و جمیع را به محبّت و معاشرت دعوت فرمود و به نصیحت و تربیت آن‌ها پرداخت، از هر ملّت
یان عباس افندی (معروف به عبدالبهاء، دومین سرکرده بهائیت) درباره نبوت علی‌محمّد شیرازی (معروف به باب، سرکرده جریان بابیت) دوگانه و متناقض است:
۱. او در برابر بابی‌های ازلی، نبوت شیرازی را نفی کرده و می‌نویسد: «عند التّحقیق معلوم شد که دعوای وحی فرشته نداشته و چون در میان مردم مشهور بعدم تعلیم و تعلّم بوده، در نظر ناس این قضیّه خارق العاده جلوه کرده، بعضی از ناس باو گرویدند.»(۱)
او در اینجا علی‌محمّد شیرازی را
نسخ شریعت اسلام در جریان بابیت و بهائیت، از فتنه بدشت کلید خورد و پس از آن به گوش علی محمد شیرازی رسید و او تأیید کرد؛ سپس ادامه یافت و علی محمد شیرازی و حسین علی نوری بر پایه این اقدام از نبوت و رسالت و در پی آن شریعت تازه سخن راندند.
در این نوشتار به نقد ادعای نسخ شریعت اسلام توسط بابیت و بهائیت پرداخته می شود:
الف. بر اساس گزارش‌های تاریخی
یکی از مهمترین ابهاماتی که در تاریخ و باورهای بابیت و بهائیت وجود دارد، جایگاه علی محمد شیرازی معروف به باب است؛ به این معنا که حتی سران و مبلغان بهائیت نیز به درستی نمی دانند که شیرازی که چه ادعایی داشته است.
عباس افندی دومین سرکرده بهائیت درباره ادعاهای علی محمد شیزای (باب) می‌نویسد: «آغاز گفتار نمود و مقام بابیّت اظهار و از کلمه بابیّت مراد او چنان بود که من واسطه فیوضات از
مقاله «بررسی و نقد تاویل «قیامت موعود» به «قیام قائم»» به قلم محمد علی پرهیزگار در شماره 56 فصلنامه علمی – پژوهشی انتظار موعود (بهار ۱۳۹۶) منتشر شد.
چکیده:
تاویل گرایی و تفسیر به رای نسبت به آموزه های اسلامی، از کژاندیشی هایی است که دامنگیر برخی از فرقه ها و جریان های انحرافی شده است.
«قیامت» در قرآن کریم و آموزه های
همه موجودات از جمله انسان، خواسته‌ها، غرائز و ویژگی‌های ذاتی، فطری و نفسانی دارند و بر این اساس به حرکت تکوینی خود ادامه داده و به سر حد کمال می‌رسند.
در میان آن‌ها، انسان هدف و خواسته‌ای دارد که با تلاش و کوشش فراوان سوی آن گام بر می‌دارد و آن عبارت است از عشق به «جهان جاوید» و «حیات همیشگی»؛ ولی چون زندگی جاوید و حیات مصون از مرگ در دنیا ممکن نیست و هیچ کس در این جهان برای همیشه نمی‌ماند، باید جهانی دیگری که مصون از زوال
علی محمد شیرازی (باب) از جمله مدعیان معاصری است که ادعاهای گوناگونی از جمله بابیت، مهدویت، نبوت و الوهیت را در کارنامه 6 ساله عمر ادعاهای خود ثبت کرده است.
او از سال 1260 تا سال 1264 تنها ادعای بابیت داشت؛ لیکن پس از آن که به تبریز وارد شد، دریافت که راه بازگشتی ندارد، از این‌رو ادعاهای مهدویت کرد؛ سپس به ادعای نبوت و الوهیت پرداخت.
بابیت و به تبع آن
