یان عباس افندی (معروف به عبدالبهاء، دومین سرکرده بهائیت) درباره نبوت علی‌محمّد شیرازی (معروف به باب، سرکرده جریان بابیت) دوگانه و متناقض است:
۱. او در برابر بابی‌های ازلی، نبوت شیرازی را نفی کرده و می‌نویسد: «عند التّحقیق معلوم شد که دعوای وحی فرشته نداشته و چون در میان مردم مشهور بعدم تعلیم و تعلّم بوده، در نظر ناس این قضیّه خارق العاده جلوه کرده، بعضی از ناس باو گرویدند.»(۱)
او در اینجا علی‌محمّد شیرازی را
نسخ شریعت اسلام در جریان بابیت و بهائیت، از فتنه بدشت کلید خورد و پس از آن به گوش علی محمد شیرازی رسید و او تأیید کرد؛ سپس ادامه یافت و علی محمد شیرازی و حسین علی نوری بر پایه این اقدام از نبوت و رسالت و در پی آن شریعت تازه سخن راندند.
در این نوشتار به نقد ادعای نسخ شریعت اسلام توسط بابیت و بهائیت پرداخته می شود:
الف. بر اساس گزارش‌های تاریخی
یکی از مهمترین ابهاماتی که در تاریخ و باورهای بابیت و بهائیت وجود دارد، جایگاه علی محمد شیرازی معروف به باب است؛ به این معنا که حتی سران و مبلغان بهائیت نیز به درستی نمی دانند که شیرازی که چه ادعایی داشته است.
عباس افندی دومین سرکرده بهائیت درباره ادعاهای علی محمد شیزای (باب) می‌نویسد: «آغاز گفتار نمود و مقام بابیّت اظهار و از کلمه بابیّت مراد او چنان بود که من واسطه فیوضات از
مقاله «بررسی و نقد تاویل «قیامت موعود» به «قیام قائم»» به قلم محمد علی پرهیزگار در شماره 56 فصلنامه علمی – پژوهشی انتظار موعود (بهار ۱۳۹۶) منتشر شد.
چکیده:
تاویل گرایی و تفسیر به رای نسبت به آموزه های اسلامی، از کژاندیشی هایی است که دامنگیر برخی از فرقه ها و جریان های انحرافی شده است.
«قیامت» در قرآن کریم و آموزه های
همه موجودات از جمله انسان، خواسته‌ها، غرائز و ویژگی‌های ذاتی، فطری و نفسانی دارند و بر این اساس به حرکت تکوینی خود ادامه داده و به سر حد کمال می‌رسند.
در میان آن‌ها، انسان هدف و خواسته‌ای دارد که با تلاش و کوشش فراوان سوی آن گام بر می‌دارد و آن عبارت است از عشق به «جهان جاوید» و «حیات همیشگی»؛ ولی چون زندگی جاوید و حیات مصون از مرگ در دنیا ممکن نیست و هیچ کس در این جهان برای همیشه نمی‌ماند، باید جهانی دیگری که مصون از زوال
علی محمد شیرازی (باب) از جمله مدعیان معاصری است که ادعاهای گوناگونی از جمله بابیت، مهدویت، نبوت و الوهیت را در کارنامه 6 ساله عمر ادعاهای خود ثبت کرده است.
او از سال 1260 تا سال 1264 تنها ادعای بابیت داشت؛ لیکن پس از آن که به تبریز وارد شد، دریافت که راه بازگشتی ندارد، از این‌رو ادعاهای مهدویت کرد؛ سپس به ادعای نبوت و الوهیت پرداخت.
بابیت و به تبع آن
بهائیت علی محمد شیرازی (باب) را مبشر بهائیت می داند، لیکن در این مقاله به این نکته می پردازیم که او در صورت صحت مبشر بودنش، مهدی موعود است یا ناسخ شریعت اسلام؟
معرفی پیامبر پیشین در کنار معجزه و قرائن و شواهد دال بر نبوت، از راه‌های شناخت انبیاء الهی است که هر مدعی نبوتی می‌تواند از این راه‌ها برای معرفی خود و اثبات ادعایش
علی‌محمّد شیرازی در موارد بسیاری به وجود مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه الشریف) اعتراف کرده و خود را تنها واسطه میان آن حضرت با مردم، یعنی «باب» شناسانده است که در بخش ادعاهای بابیت به نمونه‌هایی از آن‌ها اشاره شد.
همچنین گذشت که عباس افندی در نوشته‌های خود علی‌محمّد شیرازی را باب امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) معرفی می‌کند و در گزارش اعتراف‌های
علی‌محمّد شیرازی از سال ۱۲۶۰ تا ۱۲۶۴ قمری از ادعای ذکریت و بابیت فراتر نرفته بود.(۱)
او هنگامی که حروف حی را برای تبلیغ می‌فرستاد، از آنان خواست که اسم و رسم او را برای کسی آشکار نسازند و او را تنها «باب موعود» معرفی کنند: «در حین تبلیغ فقط بگوئید
برخی از مدعیان دروغین یا اصحاب و انصار آنان در پی مغالطه و عوام فریبی هستند؛ برای نمونه یکی از جریانهای معاصر مدعی قائمیت و مهدویت با مقایسه خود با دعوت پیامبران الهی از جمله پیامبر خاتم(ص)، مخالفان خود را نیز همچون کفار قریش دانسته و چنین می‌گوید که همیشه دعوت‌های الهی با مخالفت روبرو شده است و مخالفت با ادعای قائمیت و مهدویت ما نیز همچون مخالفت با دعوت حضرت موسی(ع) و حضرت عیسی(ع) و حضرت محمد (ص) است.
اینان با این استدلال
