در این مقاله کوتاه، به دلایل عدم مهدویت و قائمیت علی محمد شیرازی (باب) پرداخته می‌شود تا روشن گردد که او نمی‌تواند امام دوازدهم شیعیان اثنی عشری باشد:
1. مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه) فرزند نهم امام حسین (علیه السلام) که نام پدر بزرگوارشان امام حسن عسکری (علیه السلام) است، نه علی محمّد شیرازی که نام پدرش میرزا رضا است.
2. علی محمد شیرازی هیچگاه
در این مقاله با نگاهی به ادعاهای علی محمد شیرازی (باب)، وضعیت مهدی موعود بودن او و رابطه بابیت و بهائیت با مهدویت بررسی می‌گردد:
در این مقاله به چند پرسش پاسخ می‌دهیم:
۱. خاستگاه ادعاهای علی محمد باب چیست؟
۲. چه کسانی بر ادعاهای علی محمد باب شیرازی تأثیرگذاشتند؟
۳. علی محمد باب چه ادعاهایی را در چه زمانهایی مطرح کرده است؟
۴. رابطه میان بابیت
تناسخ اصطلاحی کلامی، فلسفی و عرفانی به معنای انتقال روح از جسمی به جسم دیگر پس از مرگ و بازگشت دوباره آن به دنیا است. تنها وجه اشتراک میان معتقدان به تناسخ، عقیده به انتقال روح از جسمی به جسم دیگر است، اما درباره علت و نوع و سرانجامِ تناسخ عقیدۀ واحدی وجود ندارد.
به ظاهر، ریشه
شیرازی و نوری در موارد بسیاری با اعلان پایان دور نبوت، پیامبری خود را نفی کرده و از الوهیت و مظهریت و ربوبیت خود سخن راندهاند و دیگر سران و مبلغان بهائیت نیز این سخنان را تأیید کرده‌اند:
الف. شیرازی درباره
در این نوشتار تناقضات ادعای نبوت سران بابیت و بهائیت بیان می‌شود:
بر خلاف ادعاهایی که در بخش نخست گذشت، سران و مبلغان بابیت و بهائیت در موارد بسیاری، نبوت شیرازی و نوری را با قاطعیت رد می‌کنند:
الف. علی‌محمد شیرازی با نفی نبوت و ولایت خود، از ادعای الوهیت و مظهریت
شوقی افندی، نوه دختری عبدالبهاء و سومین سرکرده بهائیت است که نزد بهائیان به عنوان «ولی امر الله» یا «شوقی ربانی» شناخته می‌شود؛ او در اروپا درس خواند و پس از تکمیل تحصیلاتش، در اروپا و امریکا عمر خود را گذراند.
شوقی افندی پس از عبد البهاء، نقش بسزایی در تحولات بهائیت دارد که به چند نمونه از آن اشاره می کنیم:
1. شوقی افندی سبب
بابیت و بهائیت با بازگو کردن اندیشه‌های جریانهای باطنی پیش از خود، چنین می‌نمایند که نگرش باطنی به جهان دارد و آموزه‌های خود را بر اساس ادوار و اعداد و نقطه به پیروان خود عرضه می‌کند؛ ولی حتی نمی‌توان برای این صحنه‌سازی بابیت و بهائیت، واژه الگوسازی را به کار گرفت، زیرا آنان نه تنها اندیشه تازه‌ای ندارند، بلکه با کپی‌برداری از جریانهای فکری پیش از خود، اندیشه‌هایی را زنده کرده‌اند که رو به فراموشی می‌رفت. در این نوشتار به نمونه‌هایی از آن‌ها اشاره می‌شود:
جهان‌بینی ادواری در
شیوه ارتباط‌گیری سران بابیت و بهائیت با پیروانشان شباهت بسیاری با عمل‌کرد ائمه اسماعیلیه و نحوه کنترل سازمان سیاسی - مذهبی آنان دارد:
شیرازی با الواح بسیاری که برای پیروانش می‌فرستاد، جریان بابیت را رهبری کرد. او در ابتدای ادعاهای خود، با لوحی که برای ملاصادق خراسانی فرستاد، ادعای بابیت خود
در این نوشتار به معرفی مقاله‌ای پرداخته می‌شود که برگرفته از آثار حجت الاسلام دکتر محمد علی پرهیزگار (استاد حوزه و دانشگاه و پژوهشگر فرق و مذاهب) در موضوع «تحلیل پیشینه شناسی روشی و محتوایی بابیت و بهائیت در تاریخ و آموزه‌های اسماعیلیه» است:
سران بابیت و بهائیت با ادعای امی بودن خود و بهره‌گیری از شعار مطابقت دین با مقتضای زمان، از تازگی گفتار و بداعت ادعاها و نوین بودن آموزه‌هایشان سخن راندهاند؛ ولی گفتار
سران بابیت و بهائیت پس از مهاجرت به عراق برای ابراز وجود یا گذران زندگی به راهزنی و دزدی می‌پرداختند. شوقی افندی در گزارش اباحه‌گری‌های بابیان در عراق می‌نویسد: «شب‌هنگام که ظلام دیجور پرده بر اعمال منقور آن‌ها می‌کشد، دستار از سر زوار متمکن برداشته کفش‌های آن‌ها را سرقت نمایند و از حرم مطهر
