پایگاه شناخت مدعیان معاصر مهدویت

عباس افندی (معروف به عبدالبهاء، دومین سرکرده جریان بهائیت) در نامه‌ای به شیخ فرج اللّه نامی، از بهائیان ساکن مصر می‌نویسد:
هُو اللّه
ای شیخ محترم، در السن و افواه ناس مفتریاتی چند انتشار یافته که ضرّ به امر دارد لهذا باید من ملاقات با بعضی نفوسی مهمّه نمایم و این افکار را زائل نمایم و تا به حال هر کس ملاقات نمود، منقلب گردید؛ اگر نفسی

سران بهائیت از اتحاد همه انسان‌ها سخن می‌گویند و همگان را برابر می‌دانند در حالی که واقعیت بهائیت خلاف این ویترین زیبای است. این نوشتار نخست نمونه‌هایی از این شعارها را گزارش می‌کند؛ سپس از تناقض‌هایی پرده بر می‌دارد که در گفتار و کردار و آموزه‌های سران این جریان هست:

1. شعارها

الف. حسین علی نوری از وحدت همه انسان‌ها سخن می‌گوید : «به چشم بیگانگان یکدیگر را مبینید، همه بارِ یک دارید و برگ یک شاخسار.»(1) او بر اساس این آموزه به معاشرت

سران بهائیت همچون سایر مدعیانی که با پیروان سایر ادیان و مذاهب روبرو هستند، از تحری حقیقت و ترک تقلید سخن می‌گویند. این نوشتار نخست شعارهای آنان با موضوع حق‌پژوهی و تقلیدگریزی را گزارش می‌کند؛ سپس از تناقض‌هایی پرده بر می‌دارد که در گفتار و کردار و آموزه‌های سران این جریان هست:

1. شعارها
أ. نوری پیروانش را به تحقیق

در این مقاله به نوشتاری می‌پردازیم که برگرفته از آثار حجت الاسلام دکتر محمد علی پرهیزگار (استاد حوزه و دانشگاه و پژوهشگر فرق و مذاهب) درباره «شواهد تاریخی تأثیرپذیری و الگوگیری بابیت و بهائیت از اسماعیلیه» است:

تاریخ و باورهای کلامی بابیت و بهائیت، یادآور سیره و تعالیم برخی امامان متمهدی جریان‌های اسماعیلیه است که به گواهی منابع تاریخی و فرقه‌نگاری، دو فرقه

بهائیت برای نفی خاتمیت و اثبات حقانیت خود، از اقتضای زمان سخن می‌راند؛ در حالی‌که بهائیت پس از دو قرن، نتوانسته حتی یک درصد جمعیت جهان را به خود جذب کند و این عدم توفیق، به معنای آن است که بهائیت با همه تلاشی که در راستای همسوسازی آموزه‌هایش با اقتضای زمان به کار بسته، در دستیابی به هدفش ناکام بوده است.

دیدگاه اسلام در این‌باره

دوستان و همراه گرامی می توانند پست ها و پیام های پایگاه جامع شناخت بهائیت در از طریق پیام رسان ایتا دنبال کنند.
با کلیک روی لینک زیر می توانید به صفحه ما در این پیام رسان منتقل شوید.
https://eitaa.com/bahaiat

یان عباس افندی (معروف به عبدالبهاء، دومین سرکرده بهائیت) درباره نبوت علی‌محمّد شیرازی (معروف به باب، سرکرده جریان بابیت) دوگانه و متناقض است:

۱. او در برابر بابی‌های ازلی، نبوت شیرازی را نفی کرده و می‌نویسد: «عند التّحقیق معلوم شد که دعوای وحی فرشته نداشته و چون در میان مردم مشهور بعدم تعلیم و تعلّم بوده، در نظر ناس این قضیّه خارق العاده جلوه کرده، بعضی از ناس باو گرویدند.»(۱)

او در اینجا علی‌محمّد شیرازی را

بهائیت می‌گوید هر تقلیدی باطل است. اگر تقلید باطل است، اولا به این معنا نیست که می‌بایست هر کس دین و آیین خود را رها کرده و بهائیت را انتخاب کند، چون این خود تقلید است. در ثانی مگر غیر این است که بهائیان احکام خود را از رساله «گنجینه حدود و احکام» جناب اشراق خاوری تقلید می‌کنند؟

همه ادیان و مذاهب، در باب احکام بر این باورند که احکام (بایدها و نبایدهایی) وجود دارد و خدای سبحان نسبت به برخی از کارها امر

روایات اسلامی از دعوت قائم موعود(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به امر جدید سخن می‌گویند: «إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ دَعَا النَّاسَ إِلَى أَمْرٍ جَدِیدٍ کَمَا دَعَا إِلَیْهِ رَسُولُ اللَّه(صلی الله علیه و آله و سلم)»،(1) سران و مبلغان بابیت و بهائیت با بهره‌گیری از این روایات و کاربست این امر جدید به معنای دین و شریعت تازه، در پی اثبات نبوت سران خود هستند؛(2) لیکن این برداشت باطل است، زیرا:

از یک سو واژه «امر»

بهائیت یک جریان سیاسی مذهبی است که همه تلاش خود را به کار گرفته است تا خود را به عنوان یک دیانتی معرفی کند که در پی محبت و خوشرفتاری و خوشگفتاری است، از این‌رو در از صلح عمومی سخن می‌رانند: «آرزوی ما وحدت عالم انسانی است و مقصد ما صلح عمومی »(1) و چنین می‌نمایند که دین باید سبب الفت و محبت شود: «دین باید سبب الفت و محبّت باشد. اگر دین سبب عداوت شود نتیجه ندارد بی دینی بهتر است»؛(2) لیکن همه این شعارها تنها برای اغوای و جذب غیر بهائیان به بهائیت است، زیرا: